Knuffeldames
Aaidame Marieke
Een keer in de week gun ik mezelf een aantal relaxuurtjes. Een middag vol ontspannenheid en dat niet in een sauna of door een wandeling in het bos, maar door een bezoek aan het kattenasiel van de Jochemstichting bij Makatsi. Daar ben ik ‘aaidame’ voor alle katten die daar opgevangen worden en die daar blijven wonen. Van de katten die geaaid of vertroeteld willen worden, geniet ik van hun gesnor, gespin en van de kopjes die zij mij geven.
Als ik er binnen kom voel ik meteen een warm welkom. Verschillende katjes komen direct op mij af, geven kopjes en bedelen om aandacht. Met liefde ( een kattensnoepje) geef ik die aan hen. De eerste keer dat ik er kwam, nu ruim een jaar geleden, voelde ik me er meteen thuis. Veel ervaring met katten had ik niet, maar inmiddels heeft de vaste verzorgende mij veel geleerd over hun gedrag, hoe je daarmee moet omgaan en over de verzorging. Daardoor ben ik mij steeds meer gaan hechten aan al die verschillende karakters en uiterlijkheden.
Van oud tot jong, dun tot dik, mooi tot lelijk, lief tot onbetrouwbaar en gezond tot ziek of met een beperking, zoals staart of een pootje eraf, hazelipje of incontinent. Hoe verschillend ook, ik hou van ze allemaal, al heb ik natuurlijk ook mij lievelingetjes. Daarom is het best wel eens moeilijk om te accepteren dat er eentje geadopteerd wordt. Natuurlijk gun ik het katje een goed tehuis met alle aandacht die het er krijgt, maar ik moet weer even wennen aan het gemis.
De meest hechte band heb ik met de katten die er altijd blijven wonen. Om allerlei redenen kunnen zij niet geadopteerd worden. Dezen ken ik het best en heb er een goede band mee opgebouwd.
Het is fijn om te zien hoe je bij katten die opgenomen zijn, nadat ze verstoten zijn door hun baasjes of weggelopen zijn na mishandeling, weer vertrouwen in mensen en in hun handen, kunt opbouwen. Het is dankbaar werk en goed voor de kat en voor mijzelf.
Inmiddels heb ik ook een katje geadopteerd en geniet er elke dag van. Ik word er helemaal ‘zen’ van haar ;-}.
Aaidame Sandra
Hallo, ik ben Sandra Lubben en ik ben 47 jaar oud, ben woonachtig in de Rietlanden en ik woon samen.
Tien jaar geleden ben ik gestart als “aaidame” bij dierenkliniek Makatsi.
Via een buurvrouw was ik eerder in contact gekomen met dierenkliniek Makatsi. Zelf heb ik momenteel twee rode katten, n.l.: de 11-jarige kater “Garfield” en de poes “Lotje”, die ca. 20 weken oud is. Allebeide katten zijn afkomstig van de Jochemstichting.
Op een gegeven moment ben ik door Shirley gevraagd om “aaidame” te worden. Dit doe ik nu elke woensdagmiddag met veel plezier. Ik probeer altijd veel te spelen met de katten indien mogelijk, want niet elke kat zit hierop te wachten.
Tien jaar geleden ben ik gestart als “aaidame” bij dierenkliniek Makatsi.
Via een buurvrouw was ik eerder in contact gekomen met dierenkliniek Makatsi. Zelf heb ik momenteel twee rode katten, n.l.: de 11-jarige kater “Garfield” en de poes “Lotje”, die ca. 20 weken oud is. Allebeide katten zijn afkomstig van de Jochemstichting.
Op een gegeven moment ben ik door Shirley gevraagd om “aaidame” te worden. Dit doe ik nu elke woensdagmiddag met veel plezier. Ik probeer altijd veel te spelen met de katten indien mogelijk, want niet elke kat zit hierop te wachten.
Aaidame Marjan
Hallo allemaal,
Op 5 december Sinterklaasdag 2019 ben ik begonnen als aaidame bij de Jochemstichting
Ik doe het dus nog niet zo lang en ben ook nog niet vertrouwd met alle katten.
Ik zocht vrijwilligerswerk met dieren en ging struinen op internet.
Ik had weleens iets gehoord over dat er bij de praktijk Makatsi een kattenopvang zat.
Mijn enthousiasme werd steeds groter; dus gebeld en heen en weer gemaild met de assistentes van de praktijk.
Uieindelijk werd ik op de wachtlijst geplaatst en later benadert door Miranda van de praktijk.
Het is heel fijn om bij de katten te zijn, je wordt er bijna Zen van.........
Op 5 december Sinterklaasdag 2019 ben ik begonnen als aaidame bij de Jochemstichting
Ik doe het dus nog niet zo lang en ben ook nog niet vertrouwd met alle katten.
Ik zocht vrijwilligerswerk met dieren en ging struinen op internet.
Ik had weleens iets gehoord over dat er bij de praktijk Makatsi een kattenopvang zat.
Mijn enthousiasme werd steeds groter; dus gebeld en heen en weer gemaild met de assistentes van de praktijk.
Uieindelijk werd ik op de wachtlijst geplaatst en later benadert door Miranda van de praktijk.
Het is heel fijn om bij de katten te zijn, je wordt er bijna Zen van.........
Je merkt dat de katten blij worden van de aandacht die ze van je krijgen.
Ook het contact met de assistente en de andere vrijwilligers is fijn.
Ondanks de korte tijd dat ik er ben heb ik al wel 2 lievelingen.
Maggie omdat ze supermooi is en een beetje ongenaakbaar. Als ze dan toch op schoot komt zitten met die mooie lange haren voelt dat als een gunst en een kadootje.
Rambo omdat hij ook supermooi is en ik een zwak heb voor zwarte katten. Zijn energie is onuitputtelijk en hij geniet van het spelen. Oh wat gun ik hem een nieuw baasje............
Momenteel kunnen we niet aaien door de corona, ik mis wel het contact met de katten.
Hopelijk komt er snel weer groen licht dat we weer mogen aaien,
Groetjes van Marjan
Ook het contact met de assistente en de andere vrijwilligers is fijn.
Ondanks de korte tijd dat ik er ben heb ik al wel 2 lievelingen.
Maggie omdat ze supermooi is en een beetje ongenaakbaar. Als ze dan toch op schoot komt zitten met die mooie lange haren voelt dat als een gunst en een kadootje.
Rambo omdat hij ook supermooi is en ik een zwak heb voor zwarte katten. Zijn energie is onuitputtelijk en hij geniet van het spelen. Oh wat gun ik hem een nieuw baasje............
Momenteel kunnen we niet aaien door de corona, ik mis wel het contact met de katten.
Hopelijk komt er snel weer groen licht dat we weer mogen aaien,
Groetjes van Marjan
Aaidame Mireille
Hoi allemaal,
Mijn naam is Mireille en sinds eind februari 2010 heb ik de eer om één van de knuffeldames bij de Jochemstichting te zijn!!
Hoe ben ik eigenlijk bij de Jochemstichting/Dierenkliniek Makatsi gekomen?
In april 2009 hadden we een poes die ernstig ziek was. Er werd een verkeerde diagnose gesteld bij een andere dierenarts en Makatsi was onze laatste optie. Helaas heeft onze poes het niet gered, maar we werden enorm goed opgevangen door het team en dat vonden we zo ontzettend bijzonder. Zo'n ervaring hadden we niet eerder gehad en we waren verbaasd dat het ook zo kon! Menselijk, begripvol en liefdevol!
Mijn man en ik hadden ineens geen huisdieren meer en waren een beetje ontredderd. Het was zo stil en kaal in huis! Voorzichtig begonnen we te denken aan nieuw kroost. We besloten op de website van Makatsi te kijken naar wat lieverds. Ons oog was op Banchee en Flame gevallen. Banchee, een poes van circa negen maanden oud en Flame van ongeveer twee jaar.
We mochten op een zaterdagochtend kijken! Wat weet ik dat nog goed! Mijn man, mijn schoonmoeder en ik gingen kijken. We waren zo onder de indruk van de huiskamer, waar zoveel lieve katten rondliepen! Hoe kon je daaruit nu een keuze maken? Met Banchee was er meteen een klik, ondanks dat ze heel bang was. Ik kon haar gelijk aaien en dat was voor haar doen erg bijzonder.
Met Flame hadden we echter geen klik, maar dat was wel logisch. Zij had wel een enorm grote rugzak om mee te slepen en was het vertrouwen in de mens kwijtgeraakt. Ze rende meteen weg voor ons, dus lieten we de keuze bij Flame maar varen. Leuk feitje over Flame. Ze zit nog steeds bij de Jochemstichting, maar als vaste bewoner. Zo kan ze lekker zichzelf zijn en geniet ze zichtbaar van haar oude dag!
Wel was er een andere kleine meid, Rosalie. Waarom hadden we haar niet op de website gezien? Achteraf bleek dat ze negen jaar oud was en we vonden dat in eerste instantie te oud. Maar ja, Rosalie was een grote charmeur en ze heeft ons om haar kleine pootjes gewonden. We waren verkocht! Banchee en Rosalie gingen mee naar huis!
Na twee dagen ging het al goed mis. Rosalie bleek heel dominant te zijn naar Banchee en we twijfelden enorm wat we moesten doen. We wilden het laten slagen, maar de dames zouden nooit vriendinnetjes worden. Dat was al duidelijk! Om een bliksemafleider in huis te halen, besloten we een half jaar later Steeltje, een grote stoere kater, te adopteren. En weet je wat zo leuk was? Steeltje was de zoon van Rosalie. Of zoals Makatsi omschreef op de website: 'Als Steel van de Roos!' Het bleek een goed team te zijn, moeder en zoon. Helaas bleef het geplaag doorgaan. Zelfs Steeltje deed eraan mee. Banchee was het geplaagde meisje van de klas en zo gedroeg ze zich ook.
Ondanks de vele verschillen genoten we van de drie koters! Ieder met zo'n geweldig karakter en toch allemaal erg aanhankelijk op hun eigen manier!
Bij toeval kwam ik op Hyves een fanpagina van Makatsi tegen. Jja, in het stenen tijdperk was Hyves helemaal hot, toen Facebook nog niet bestond. We kregen het over 'knuffeldames'. Dat leek me als kattengek zo erg leuk om te doen. Ik dacht dat ik daarvoor niet in aanmerking zou komen. Wel grappig. Ik had echt het beeld van gepensioneerde vrouwtjes die iedere middag daar kwamen knuffelen. Niets was minder waar bleek achteraf.
Via Karin, één van de knuffeldames, heb ik gemaild. Vrijwel meteen kreeg ik antwoord! Op maandagmiddag was er wel plek voor mij! Wat was ik blij! Nu kon ik kennis maken met alle lieve katten daar! Nu, meer dan tien jaar later, doe ik het nog steeds met zoveel plezier!
Tijdens het eerste jaar van mijn 'baan' als knuffeldame kwam ik een lief poesje tegen. Chef was haar naam. Het bleek het zusje van Banchee te zijn! Wat had ik een zwak voor dat lieve meisje! Ze had precies hetzelfde karakter als Banchee. Ze liet zich graag plagen en zonderde zich een beetje af van de andere katten. Geen wonder.
Er was toen een rode, grote kater, John, ter adoptie. Een kat uit Libanon. Er waren destijds wel meerdere katten uit Libanon. Nou, die katten hadden zeker weten een rugzak meegenomen uit Libanon. Ze hadden allemaal een heel eigenaardig karakter. Terror John kon met zijn blik uit de ene hoek van de kamer Chef zo ontzettend intimideren in de andere hoek van de kamer! Echt. Niet normaal meer! Verder was John best wel ok, daar niet van. Maar wat had ik met Chef te doen!
Allebei kregen ze een huisje. Dat was wat betreft Chef wel even slikken. Ik gunde het haar zo, maar stiekem was ik heel blij met haar gezelschap bij de Jochemstichting. Het was alleen in ons samengestelde gezin van Banchee, Rosalie en Steeltje niet mogelijk haar erbij te plaatsen. Dat zou niet eerlijk zijn gezien de dominante karakters in huis.
In 2012 kwam Chewie terug bij de stichting. Chewie? Ja, het derde en laatste zusje van Banchee en Chef. Oh nee.... niet weer!! Yep, ik was weer verkocht! Chewie deed me zo denken aan Banchee én aan Chef. Maar ja, dat konden we haar niet aandoen. Drie katten vonden we genoeg. Het was mooi zo.
Dat is het 'gevaarlijke' aan knuffeldame zijn. Het liefst wil je zoveel mogelijk katten mee naar huis nemen. Ze zijn allemaal zo leuk!! Je moet realistisch blijven en kijken wat jouw gezinssituatie is. Niet bezwijken voor zoveel liefs. Nou, dat is best lastig!
Chewie bleef bij de Jochemstichting. Dat was voor mij geen straf, want iedere week begroette ze me altijd zo enthousiast. Haar gemiauw is toch wel het meest unieke. Ze heeft zoveel stemmetjes!!
De jaren erna begonnen Rosalie en Steeltje helaas te kwakkelen met hun gezondheid. Eerst een lange geschiedenis met Rosalie. Die kwam in juni 2015 te overlijden. Negen maanden na Rosalie moesten we helaas al afscheid nemen van Steeltje. Een vreselijke tijd. Toch waren we dankbaar dat we ze hebben mogen leren kennen. Ze hebben toch nog meer dan zes jaar bij ons mogen zijn.
Banchee was ineens alleen. Ze bloeide best wel op, maar we vonden dat het tijd werd voor een nieuw huisgenootje. Gezelschap van Chewie, die al vier jaar zat te wachten op een gouden mandje. Nou, die kwam er! Bij ons! Chewie was meteen verknocht aan Banchee. Andersom niet, want Banchee had alleen maar slechte voorbeelden in haar leven gehad. Na een aantal maanden begon ze in te zien dat het anders kon! Samen bij elkaar liggen te slapen. Elkaar wassen! Een wereld ging voor Banchee open! Natuurlijk heeft ze daar niet altijd zin in en krijgt Chewie af en toe een tik. Dat vindt Chewie niet erg. Ze is allang blij dat ze zo'n geweldig zusje heeft!
Augustus 2017 brak aan. In de maanden ervoor waren er veel kittens bij de Jochemstichting. Een feest om te socialiseren. Je komt gewoon niet meer weg uit dat kamertje! Zoveel liefs, schattigs en grappigs bij elkaar! Nou, dan wil je echt wel een grote tas meenemen om ze te katnappen! Nee, Mireille, ze krijgen allemaal een lief baasje. Wees maar niet bang!
Tot die bewuste 3 augustus 2017! Er stond een zwart-witte kat op Facebook. Deze mooie jongen had ik twee keer gezien tijdens het knuffelen. Ik had hem zelfs op de foto gezet voor de adoptiepagina op Facebook. Die bewuste 3 augustus stond hij samen met z'n kamergenootje op de foto. Deze zwart-witte jongeman van acht weken had nog geen gouden mandje gevonden. Mijn man was gelijk om! Adopteren, direct! We kwamen van ons vakantieadres en hebben de Jochemstichting gebeld. We mochten die middag gelijk kijken!
Arme dames, we waren nog maar net thuis en dat werd meteen verstoord door een stuiterbal kitten! Charlie hebben we hem genoemd!
De beste keuze ooit, al vinden de dames hem nog steeds niet ok! Hij is natuurlijk veel te druk. De dames houden van rust en geen gejengel aan hun kop. Nou, Charlie kan er wat van! Heerlijk! Zo blijven de dames jong en alert!
Begin januari 2019 waren mijn man en ik bij de Jochemstichting. Ja, mijn man gaat af en toe mee, want een 'knuffelheer' is goed voor de balans, toch? Wanneer het kan, gaat hij mee en hij heeft er net zoveel plezier in als ik!
Op die bewuste middag zagen we bij het weggaan ineens een heel bekende poes. Het was Chef! Huh? Zagen we dat wel goed? Ja, dat hadden we goed gezien. Zelfs na al die jaren herkenden we haar uit duizenden! Wat nu?
We hadden al drie koters en hoe zou het zijn om vier katten in huis te hebben? Hoe zou ze reageren op de rest en andersom? We hebben er twee weken over nagedacht en durfden de sprong te wagen. Chef verdiende het om bij ons te komen. Ze zou na al die jaren herenigd worden met haar zussen! Hoe bijzonder was dat?
Nou, heel bijzonder, maar alledrie waren ze niet blij. De dames negeerden haar compleet. Alsof ze lucht was. Charlie was boos. Heel boos! Dat duurde niet lang. Binnen een week vond meneer dat nieuwe poesje toch wel heel erg interessant! Wat we gehoopt hadden, maar nooit verwacht, het was een gouden zet! Chef en Charlie zijn beste maatjes! Wat zijn ze lief met en voor elkaar! Samen bij elkaar liggen. Samen spelen. Niet te geloven! En Banchee en Chewie? Die moeten nog steeds niets van haar weten, maar dat geeft niet. Blijkbaar werkt het in het kattenleven net zo als in de mensenwereld: Je zoekt je vrienden uit, je familie niet. Nou, in hun geval zeker waar!
De Jochemstichting heeft ons vele lieve katten opgeleverd, zowel bij ons in huis als iedere week in Nieuw-Amsterdam! Helaas staat het knuffelen op een laag pitje vanwege Covid-19. We hoorden dat de katten ons best wel missen iedere middag. Wij zijn er 's middags om ze te vermaken, omdat het team er niet altijd veel tijd voor heeft. Met name Maus had er moeite mee en miste alle knuffels van de dames. Nou, Maus, ik mis je ook, lieve jongen!! Net als de andere katten! Je leert hun karakters toch heel goed kennen als je al zolang bij hen over de vloer komt! Gelukkig heeft Maus zijn forever home gevonden bij iemand van team Makatsi, wat ik geweldig vind! Hij is de laatste van een groep katten die opgehaald werd in 2009 en bij de stichting terecht kwam. Maus leefde samen met Rosalie en Steeltje. Zo had ik nog een kleine connectie met Rosalie en Steeltje. Zou Maus met ze gespeeld hebben? Dat vraag je je wel eens af. We zullen het nooit weten.
Wel weet ik dat 'knuffeldame' me na al die jaren nog steeds zoveel energie geeft! Je komt daar tot rust. Je wordt soms zo slaperig, dat je wel bij ze kunt liggen slapen!! Zo ontspannen is het! Ik hoop het nog jaren te kunnen doen! Bedankt dat ik knuffeldame mag zijn!!
Groetjes van Mireille.
Mijn naam is Mireille en sinds eind februari 2010 heb ik de eer om één van de knuffeldames bij de Jochemstichting te zijn!!
Hoe ben ik eigenlijk bij de Jochemstichting/Dierenkliniek Makatsi gekomen?
In april 2009 hadden we een poes die ernstig ziek was. Er werd een verkeerde diagnose gesteld bij een andere dierenarts en Makatsi was onze laatste optie. Helaas heeft onze poes het niet gered, maar we werden enorm goed opgevangen door het team en dat vonden we zo ontzettend bijzonder. Zo'n ervaring hadden we niet eerder gehad en we waren verbaasd dat het ook zo kon! Menselijk, begripvol en liefdevol!
Mijn man en ik hadden ineens geen huisdieren meer en waren een beetje ontredderd. Het was zo stil en kaal in huis! Voorzichtig begonnen we te denken aan nieuw kroost. We besloten op de website van Makatsi te kijken naar wat lieverds. Ons oog was op Banchee en Flame gevallen. Banchee, een poes van circa negen maanden oud en Flame van ongeveer twee jaar.
We mochten op een zaterdagochtend kijken! Wat weet ik dat nog goed! Mijn man, mijn schoonmoeder en ik gingen kijken. We waren zo onder de indruk van de huiskamer, waar zoveel lieve katten rondliepen! Hoe kon je daaruit nu een keuze maken? Met Banchee was er meteen een klik, ondanks dat ze heel bang was. Ik kon haar gelijk aaien en dat was voor haar doen erg bijzonder.
Met Flame hadden we echter geen klik, maar dat was wel logisch. Zij had wel een enorm grote rugzak om mee te slepen en was het vertrouwen in de mens kwijtgeraakt. Ze rende meteen weg voor ons, dus lieten we de keuze bij Flame maar varen. Leuk feitje over Flame. Ze zit nog steeds bij de Jochemstichting, maar als vaste bewoner. Zo kan ze lekker zichzelf zijn en geniet ze zichtbaar van haar oude dag!
Wel was er een andere kleine meid, Rosalie. Waarom hadden we haar niet op de website gezien? Achteraf bleek dat ze negen jaar oud was en we vonden dat in eerste instantie te oud. Maar ja, Rosalie was een grote charmeur en ze heeft ons om haar kleine pootjes gewonden. We waren verkocht! Banchee en Rosalie gingen mee naar huis!
Na twee dagen ging het al goed mis. Rosalie bleek heel dominant te zijn naar Banchee en we twijfelden enorm wat we moesten doen. We wilden het laten slagen, maar de dames zouden nooit vriendinnetjes worden. Dat was al duidelijk! Om een bliksemafleider in huis te halen, besloten we een half jaar later Steeltje, een grote stoere kater, te adopteren. En weet je wat zo leuk was? Steeltje was de zoon van Rosalie. Of zoals Makatsi omschreef op de website: 'Als Steel van de Roos!' Het bleek een goed team te zijn, moeder en zoon. Helaas bleef het geplaag doorgaan. Zelfs Steeltje deed eraan mee. Banchee was het geplaagde meisje van de klas en zo gedroeg ze zich ook.
Ondanks de vele verschillen genoten we van de drie koters! Ieder met zo'n geweldig karakter en toch allemaal erg aanhankelijk op hun eigen manier!
Bij toeval kwam ik op Hyves een fanpagina van Makatsi tegen. Jja, in het stenen tijdperk was Hyves helemaal hot, toen Facebook nog niet bestond. We kregen het over 'knuffeldames'. Dat leek me als kattengek zo erg leuk om te doen. Ik dacht dat ik daarvoor niet in aanmerking zou komen. Wel grappig. Ik had echt het beeld van gepensioneerde vrouwtjes die iedere middag daar kwamen knuffelen. Niets was minder waar bleek achteraf.
Via Karin, één van de knuffeldames, heb ik gemaild. Vrijwel meteen kreeg ik antwoord! Op maandagmiddag was er wel plek voor mij! Wat was ik blij! Nu kon ik kennis maken met alle lieve katten daar! Nu, meer dan tien jaar later, doe ik het nog steeds met zoveel plezier!
Tijdens het eerste jaar van mijn 'baan' als knuffeldame kwam ik een lief poesje tegen. Chef was haar naam. Het bleek het zusje van Banchee te zijn! Wat had ik een zwak voor dat lieve meisje! Ze had precies hetzelfde karakter als Banchee. Ze liet zich graag plagen en zonderde zich een beetje af van de andere katten. Geen wonder.
Er was toen een rode, grote kater, John, ter adoptie. Een kat uit Libanon. Er waren destijds wel meerdere katten uit Libanon. Nou, die katten hadden zeker weten een rugzak meegenomen uit Libanon. Ze hadden allemaal een heel eigenaardig karakter. Terror John kon met zijn blik uit de ene hoek van de kamer Chef zo ontzettend intimideren in de andere hoek van de kamer! Echt. Niet normaal meer! Verder was John best wel ok, daar niet van. Maar wat had ik met Chef te doen!
Allebei kregen ze een huisje. Dat was wat betreft Chef wel even slikken. Ik gunde het haar zo, maar stiekem was ik heel blij met haar gezelschap bij de Jochemstichting. Het was alleen in ons samengestelde gezin van Banchee, Rosalie en Steeltje niet mogelijk haar erbij te plaatsen. Dat zou niet eerlijk zijn gezien de dominante karakters in huis.
In 2012 kwam Chewie terug bij de stichting. Chewie? Ja, het derde en laatste zusje van Banchee en Chef. Oh nee.... niet weer!! Yep, ik was weer verkocht! Chewie deed me zo denken aan Banchee én aan Chef. Maar ja, dat konden we haar niet aandoen. Drie katten vonden we genoeg. Het was mooi zo.
Dat is het 'gevaarlijke' aan knuffeldame zijn. Het liefst wil je zoveel mogelijk katten mee naar huis nemen. Ze zijn allemaal zo leuk!! Je moet realistisch blijven en kijken wat jouw gezinssituatie is. Niet bezwijken voor zoveel liefs. Nou, dat is best lastig!
Chewie bleef bij de Jochemstichting. Dat was voor mij geen straf, want iedere week begroette ze me altijd zo enthousiast. Haar gemiauw is toch wel het meest unieke. Ze heeft zoveel stemmetjes!!
De jaren erna begonnen Rosalie en Steeltje helaas te kwakkelen met hun gezondheid. Eerst een lange geschiedenis met Rosalie. Die kwam in juni 2015 te overlijden. Negen maanden na Rosalie moesten we helaas al afscheid nemen van Steeltje. Een vreselijke tijd. Toch waren we dankbaar dat we ze hebben mogen leren kennen. Ze hebben toch nog meer dan zes jaar bij ons mogen zijn.
Banchee was ineens alleen. Ze bloeide best wel op, maar we vonden dat het tijd werd voor een nieuw huisgenootje. Gezelschap van Chewie, die al vier jaar zat te wachten op een gouden mandje. Nou, die kwam er! Bij ons! Chewie was meteen verknocht aan Banchee. Andersom niet, want Banchee had alleen maar slechte voorbeelden in haar leven gehad. Na een aantal maanden begon ze in te zien dat het anders kon! Samen bij elkaar liggen te slapen. Elkaar wassen! Een wereld ging voor Banchee open! Natuurlijk heeft ze daar niet altijd zin in en krijgt Chewie af en toe een tik. Dat vindt Chewie niet erg. Ze is allang blij dat ze zo'n geweldig zusje heeft!
Augustus 2017 brak aan. In de maanden ervoor waren er veel kittens bij de Jochemstichting. Een feest om te socialiseren. Je komt gewoon niet meer weg uit dat kamertje! Zoveel liefs, schattigs en grappigs bij elkaar! Nou, dan wil je echt wel een grote tas meenemen om ze te katnappen! Nee, Mireille, ze krijgen allemaal een lief baasje. Wees maar niet bang!
Tot die bewuste 3 augustus 2017! Er stond een zwart-witte kat op Facebook. Deze mooie jongen had ik twee keer gezien tijdens het knuffelen. Ik had hem zelfs op de foto gezet voor de adoptiepagina op Facebook. Die bewuste 3 augustus stond hij samen met z'n kamergenootje op de foto. Deze zwart-witte jongeman van acht weken had nog geen gouden mandje gevonden. Mijn man was gelijk om! Adopteren, direct! We kwamen van ons vakantieadres en hebben de Jochemstichting gebeld. We mochten die middag gelijk kijken!
Arme dames, we waren nog maar net thuis en dat werd meteen verstoord door een stuiterbal kitten! Charlie hebben we hem genoemd!
De beste keuze ooit, al vinden de dames hem nog steeds niet ok! Hij is natuurlijk veel te druk. De dames houden van rust en geen gejengel aan hun kop. Nou, Charlie kan er wat van! Heerlijk! Zo blijven de dames jong en alert!
Begin januari 2019 waren mijn man en ik bij de Jochemstichting. Ja, mijn man gaat af en toe mee, want een 'knuffelheer' is goed voor de balans, toch? Wanneer het kan, gaat hij mee en hij heeft er net zoveel plezier in als ik!
Op die bewuste middag zagen we bij het weggaan ineens een heel bekende poes. Het was Chef! Huh? Zagen we dat wel goed? Ja, dat hadden we goed gezien. Zelfs na al die jaren herkenden we haar uit duizenden! Wat nu?
We hadden al drie koters en hoe zou het zijn om vier katten in huis te hebben? Hoe zou ze reageren op de rest en andersom? We hebben er twee weken over nagedacht en durfden de sprong te wagen. Chef verdiende het om bij ons te komen. Ze zou na al die jaren herenigd worden met haar zussen! Hoe bijzonder was dat?
Nou, heel bijzonder, maar alledrie waren ze niet blij. De dames negeerden haar compleet. Alsof ze lucht was. Charlie was boos. Heel boos! Dat duurde niet lang. Binnen een week vond meneer dat nieuwe poesje toch wel heel erg interessant! Wat we gehoopt hadden, maar nooit verwacht, het was een gouden zet! Chef en Charlie zijn beste maatjes! Wat zijn ze lief met en voor elkaar! Samen bij elkaar liggen. Samen spelen. Niet te geloven! En Banchee en Chewie? Die moeten nog steeds niets van haar weten, maar dat geeft niet. Blijkbaar werkt het in het kattenleven net zo als in de mensenwereld: Je zoekt je vrienden uit, je familie niet. Nou, in hun geval zeker waar!
De Jochemstichting heeft ons vele lieve katten opgeleverd, zowel bij ons in huis als iedere week in Nieuw-Amsterdam! Helaas staat het knuffelen op een laag pitje vanwege Covid-19. We hoorden dat de katten ons best wel missen iedere middag. Wij zijn er 's middags om ze te vermaken, omdat het team er niet altijd veel tijd voor heeft. Met name Maus had er moeite mee en miste alle knuffels van de dames. Nou, Maus, ik mis je ook, lieve jongen!! Net als de andere katten! Je leert hun karakters toch heel goed kennen als je al zolang bij hen over de vloer komt! Gelukkig heeft Maus zijn forever home gevonden bij iemand van team Makatsi, wat ik geweldig vind! Hij is de laatste van een groep katten die opgehaald werd in 2009 en bij de stichting terecht kwam. Maus leefde samen met Rosalie en Steeltje. Zo had ik nog een kleine connectie met Rosalie en Steeltje. Zou Maus met ze gespeeld hebben? Dat vraag je je wel eens af. We zullen het nooit weten.
Wel weet ik dat 'knuffeldame' me na al die jaren nog steeds zoveel energie geeft! Je komt daar tot rust. Je wordt soms zo slaperig, dat je wel bij ze kunt liggen slapen!! Zo ontspannen is het! Ik hoop het nog jaren te kunnen doen! Bedankt dat ik knuffeldame mag zijn!!
Groetjes van Mireille.
Aaidame Karin
Mijn naam is Karin. In oktober 2009 ben ik begonnen als “Knuffeldame” bij de Jochemstichting en heb dus de enige, echte Jochem, gekend samen met zijn vriendin Sneeuwwitje. Het was fijn om in al die jaren kennis te mogen maken met heel veel poepdoosjes waarvan er velen mijn hart hebben gestolen en hebben we zelf ook een telg uit de Jochem-familie. Bro, inmiddels alweer bijna 11 jaar oud.
Op de vrijdagmiddag als ik ga knuffelen, krijg ik altijd het weekendgevoel en kom je lekker tot rust. In slaap vallen is ook weleens gebeurt ;-) Als je binnenkomt is het eerst altijd iedereen even begroeten en wat kattensnoepjes uitdelen. Daarna komen diegenen die spelen of geaaid willen worden wel bij je of op schoot liggen.
Daarna ga ik naar boven. Daar staan al een aantal bovenaan de trap ongeduldig te wachten. Hetzij voor een knuffel of een aantal voor de lekkere hapjes. Als het mooi weer is zitten we heerlijk op het dakterras. En zo is het genieten van en met elkaar.
In 2018/2019 ben ik er een poosje uit geweest wegens ziekte, gelukkig gaat nu alles weer goed en hoop ik dat ik nog lang knuffeldame bij de Jochemstichting kan en mag zijn.
Op de vrijdagmiddag als ik ga knuffelen, krijg ik altijd het weekendgevoel en kom je lekker tot rust. In slaap vallen is ook weleens gebeurt ;-) Als je binnenkomt is het eerst altijd iedereen even begroeten en wat kattensnoepjes uitdelen. Daarna komen diegenen die spelen of geaaid willen worden wel bij je of op schoot liggen.
Daarna ga ik naar boven. Daar staan al een aantal bovenaan de trap ongeduldig te wachten. Hetzij voor een knuffel of een aantal voor de lekkere hapjes. Als het mooi weer is zitten we heerlijk op het dakterras. En zo is het genieten van en met elkaar.
In 2018/2019 ben ik er een poosje uit geweest wegens ziekte, gelukkig gaat nu alles weer goed en hoop ik dat ik nog lang knuffeldame bij de Jochemstichting kan en mag zijn.
