Leven in de Jochemstichting. Hoe is dat?

Dat is de vraag die mij laatst gesteld werd. Daar moest ik toch even over nadenken. 

Ik zal mij eerst even voorstellen. 

Ik ben Tijger, een stoere kerel van bijna 4 jaar.

3 jaar geleden werd ik bij de Jochemstichting gebracht. Ik was toen best wel geschrokken en bang. Vlak daarvoor had een grote hond mij gegrepen en ook nog geschud. ik was er helemaal naar van. De dierendokter zei ook nog dat mijn pootjes gebroken waren. Daarom deden ze ook zo zeer. Mijn oortje was ook niet helemaal goed meer. 

maar de dierendokter en de andere grote mensen zorgden echt heel erg goed voor mij. 

mijn pootjes heelden en in voelde me steeds beter. wel viel mijn oortje er nog af! dat was wel even schrikken. maar iedereen vind me nog steeds knap, dus dat zit wel goed denk ik. ook heb ik iets gekregen wat ze epileptie noemen geloof ik. daar krijg ik pilletjes voor anders ga ik hele rare dingen doen. 

ik heb het hier heel erg naar mijn zin. ik krijg soupjes als ik daar lief om vraag, ik geef hele lieve (harde) beetjes en ik heb inmiddels een paar vrienden gemaakt. waaronder een heel mooi meisje angel. ik ben stiekum een beetje verliefd op haar. 

de meeste andere snorharen die hier mogen blijven hebben allemaal een verhaal als die van mij. ik ga ze jullie allemaal vertellen hieronder.  het ene verhaal is nog mooier dan de andere of best wel zielig. maar we hebben nu een mooi plekje waar we mogen blijven. een warme kachel, mooie krabpaal, lekker eten en heel veel knuffeltjes. 

dus ja, hoe is het om hier te wonen? best wel fijn eigenlijk. 

poot en liefdesbeetje van Tijg